WELLINGTON

6 januari:  van Collingwood naar Wellington

Starten met prachtig weer vanuit Collingwood voor een reis van 125 km naar Nelson, nemen daar het vliegtuig – na het nodige geharrewar over het inleveren van de auto – en komen in een fris en winderig Wellington aan. Ook daar weer wachten op een auto. Wij schijnen niet goed “in het system” te zijn opgenomen. En zoals overal in de moderne wereld is “ the system” bepalend of je de auto krijgt. Rond 4 uur is dat gelukt en komen we aan op ons adres aan de Orchard street waar we met de koffers 3 flinke trappen omhoog moeten om in een piepkleine studio onze draai te vinden.  Het beloofde uitzicht op de zee houdt niet over en we zetten er een kacheltje bij aan. Gezien de wind en regen even niet de stad in maar naar de take away, indian food scoren. Lekker en dan voor de buis naar cricket kijken wat voor een normaal mens niet te volgen is maar de NZ landers super enthousiast over zijn. Ik kan zelfs niet volgen wie er nu eigenlijk gewonnen heeft.

Kortom ook op vakantie zijn er van die dagen waar je eigenlijk niets over te melden hebt: wel dat het Noordereiland start met een achterstand op het Zuidereiland maar dat kan de komende dagen nog goed gemaakt worden.

Dan toch nog even over het onderwerp suicide in NZ:  even gezocht onder supervisie van Lydia naar achtergronden en verklaringen: oorsprong te herleiden naar het pioniersbestaan uit de 18e eeuw en zoals uit de historische romans hierover de harde realiteit van dit leven in goudmijnen, bosbouw en landbouw: de ondergeschikte positie van de vrouw in een macho cultuur met veel drankmisbruik. In het moderne Nieuw Zeeland is dat natuurlijk wel anders maar de macho cultuur in dit land waar de “all blacks”  (het gerenommeerde rugbyteam) als norm geldt voor de mannelijkheid wordt depressiviteit of mentale instabiliteit gezien als zwakheid en daarmee als moeilijk bespreekbaar. Drankgebruik – naast armoede - is nog steeds een groot probleem. Bovendien blijkt dat er op scholen behoorlijk mate van pestgedrag is en dat kindermishandeling en -misbruik bovengemiddeld veel voorkomen in deze deels toch rurale samenleving: al met al schijnbaar een cocktail die leidt tot statistieken –met name onder de jeugd - die als schokkend worden ervaren. (Niet voor niets is het een Nieuw Zeelander, Andrew Turnell die een wereldberoemde methodiek – signs of safety - heeft ontworpen rond het onderwerp child abuse.)
Dit doet mij ook terugdenken aan de uitspraak van de geemigreerde Nederlandse NZ lander: “in NZ gebeurt alles 30 jaar later dan in de rest van de wereld.”

Een paradijselijke omgeving biedt geen enkele garantie voor het algemene gevoel van geluk c.q. welzijn van de mensen.

7 januari : Wellington

Een prachtige dag; het weer is in een nacht weer omgeslagen van regenachtig en winderig naar stralend blauw. Fijn voor een stadsbezoek en vol energie gaan we de highlights langs die redelijk overzichtelijk zijn. Wellington ligt op verschillende heuvels omringd door een strak blauwe zee en is daardoor zeer fotogeniek. Het is de hoofdstad van NZ met in de greater region 400.000 inwoners.

Door de ligging aan het water een prettige stad om te bezoeken met een havenfront waar je langs kunt flaneren. Dus zeker bij mooi weer een stop waard.

Op nummer 1 van de te bezoeken plaatsen staat het museum Te Papa gelegen aan het water:  alles wat we aan cultuur en geschiedenis over NZ gemist hebben op het Zuidereiland is in dit grootse museum bij elkaar gebracht:  de geschiedenis van de Maori, de kolonisatie en de trek van de migranten, de ontstaansgeschiedenis van NZ, het zeeleven, de vogels, de vulkaanwerking, de grote aardbevingen:  heel interactief en fraai. (Leuk te vermelden het museumbezoek evenals alle toiletbezoek in NZ gratis is). Daarna met de cable car naar de botanische tuinen die 120 meter hoger gelegen zijn tegen de heuvels, weer terug en doorwandelen naar de Victoria lookout, (360 graden zicht op de gehele stad) in de stad eten om dan terug te keren naar onze studio waar de belofte dat dit op loopafstand ligt van het centrum wat rooskleurig is afgespiegeld. Uiteindelijk leggen we volgens de stappenteller 32.000 stappen af wat neerkomt op 18 kilometer; voor deze vakantie alvast een record + wat pijnlijke benen.